‘Weet jij misschien waar het verhaal vandaan komt dat wolven huilen naar de volle maan?’ Josh keek verrast op van haar pc. Het was een sombere herfstnamiddag en de regen plensde tegen de ramen van het uitgestorven kantoor waar ze tijdelijk hun intrek hadden genomen om het onderzoek naar Energie en Bewustzijn voort te zetten. Het invoeren van de eindeloze hoeveelheid data was slaapverwekkend en Josh checkte even of het een grap was van David om de saaiheid te doorbreken. Toch leek het een vraag die echt beantwoord wilde worden.
‘Ik geloof,’ zei ze peinzend nadat ze een tijdje voor zich uit had gestaard, ‘dat het komt omdat mensen bang zijn voor de wildheid van het leven. Voor het ongetemde, oncontroleerbare leven dat brutaalweg overal doorheen piept terwijl iedereen zo zijn best doet er een keurig en perfect geheel van te maken.’ David keek haar verbaasd aan. Zoveel passie had hij, als antwoord op zijn vraag, niet verwacht.
‘En het werkt niet,’ vervolgde ze. ‘We VOLGEN het leven niet, we bezweren het! We zijn er niet nieuwsgierig naar maar proberen het telkens in onze zelfbedachte vorm te proppen. Kijk, voor de meeste mensen zijn wolven eng, want ze zijn wild en onbekend. De volle maan is mysterieus en ver weg. Dus ook onbekend en eng. Wat is er nou fijner dan op die manier een spannend verhaal te maken van iets waar je in feite bang voor bent. Een griezelverhaal, om het gewone griezelige leven behapbaar te maken?’
David had geboeid naar de uiteenzetting zitten luisteren. Er zat zeker een kern van waarheid in, al begreep hij nog niet helemaal hoe het precies zat. ‘Als je ervan uit gaat dat de mens constant op zoek is naar de verbinding met zichzelf en alles om zich heen, -want ik ga ervan uit dat dat onbewust de grootste drijfveer is van onze soort- dan kom je onvermijdelijk op je eigen wildheid. Dat kan niet anders! Gaande die weg kijkt de angst je regelmatig recht in de ogen. Als je de moed hebt om te blijven staan en het aan te zien, gebeurt er iets. Dan draal je niet meer op de drempel van je eigen beperkingen, maar stap je in het onbekende. En daar ontstaat een nieuwe ruimte. Eentje die deel uitmaakt van de al altijd bestaande ruimte van je eigen ziel die veel groter is dan je persoonlijkheid. Het is een heilige onderneming en tegelijkertijd een eenzame weg op het scherpst van de snede.’
Josh staarde in de verte en was zich nauwelijks bewust van de jongen die met ingehouden adem op het puntje van zijn stoel zat om niks te hoeven missen van het betoog van zijn mentor. Ze was op stoom en hij was benieuwd waar het naar toe ging. ‘ Het mooie is,’ ging Josh op zachtere toon verder, ‘dat als je die weg gaat, je onderweg allerlei onverwachte schatten tegenkomt. Op mijn eigen zoektocht kreeg ik bijvoorbeeld hulp van een wolf. Je weet dat ik goed contact kan maken met andere dimensies. Ik verplaatste me met mijn energie in het wezen van een wolf. In eerste instantie zappten er allerlei beelden voorbij die wij als mensen op zo’n wild dier hebben geplakt. Het collectieve onbewuste, zou je kunnen zeggen. Verhalen, mythen, sprookjes…..na een tijdje drong de boodschap die ze voor me had, tot me door. ‘Claim je wilde ware natuur en wees daar helder en gefocust in. Baken je grenzen af bij vijandigheid en dreiging. Behoud je eigen territorium. Dan kun je gaan meetrillen met de energieën in je leven.’
Josh zweeg en de stilte was hoorbaar. Na een paar minuten schraapte David zijn keel en terwijl de frons op zijn voorhoofd dieper werd, zei hij: ’Ik begrijp het nog steeds niet helemaal. Hoe kan een wolf nou tegen jou zeggen dat je kunt meetrillen met de energieën in je leven?’ Josh lachte. ‘Ik snap dat je het niet snapt. Ik ben er heel wat jaren mee bezig geweest. Laat ik het zo zeggen. Hoe meer en beter je contact maakt met de wereld om je heen, hoe makkelijker het wordt om te horen en zien wat die wereld je te zeggen heeft. En dan bedoel ik niet meteen het contact met mensen en dingen,’ zei ze glimlachend, ‘dan bedoel ik vooral het contact met dieren, bomen, planten, stenen, de elementen, gidsen, engelen. De bezielde wereld. Hoewel mensen natuurlijk ook een ziel hebben, maar die zijn vaak, zoals gezegd, zo ver van hun eigen wezen verwijderd, dat zij doorgaans slechte raadgevers zijn, wat zielscontacten betreft.’ Ze hoorde hoe in haar eigen woorden nog steeds de diepe teleurstelling door klonk die ze zo vaak in haar leven had ervaren. Hoe zeer ze haar best ook deed; daar kwam ze misschien nooit meer helemaal vanaf. Ze schudde even haar hoofd en ging verder. ‘Het is eigenlijk heel simpel. Zoals je met een ander mens praat, zo kun je ook met een boom praten. Of vragen aan de wind wat voor een boodschap hij heeft. Je moet alleen anders leren luisteren. Niet met je hoofd maar met je hart.’
David keek haar licht verbijsterd aan. ‘Ik snap jou soms echt niet. Het ene moment houd je een bijna wetenschappelijk betoog over hoe bewustzijn werkt en het andere moment lijkt het wel alsof je me een kinderverhaaltje vertelt.’ Zijn aanstekelijke verwondering deed haar schaterlachen. ‘En toch zijn het allemaal kanten van dezelfde diamant,’ sprak ze, nu weer serieus. ‘Ik ben aan het zoeken welke woorden het meest bij jou aanslaan, zodat ik het zo goed en snel mogelijk kan uitleggen. Goed, we gaan een oefening doen. Misschien snap je het dan beter, anders blijft je hoofd er maar tussen zitten. Sluit je ogen eens en merk op dat je op een stoel zit en een lichaam hebt.’ ‘Hebt?’ fronste David. ‘Bent, zul je bedoelen.’ ‘Sluit nou maar je ogen en volg mij,’ sprak Josh zacht dwingend.
Samen zaten ze met gesloten ogen tegenover elkaar. De regen gutste nog steeds tegen de ramen en de verwarming ruiste zachtjes op de achtergrond. ‘Ga met je aandacht naar je adem en merk op waar die zich bevindt. Haal dan drie keer adem, gewoon rustig in….en uit….. in…en uit….in….en uit. Merk op dat je voeten op de grond staan, dat je met je zitbotjes op de stoel zit en dat je een lichaam hébt.’ ‘Ja,’ flapte David eruit, ‘ik merk het ineens.’ ‘Mooi zo,’ sprak Josh tevreden, ‘maar we zijn er nog niet. Schakel nu je verbeelding in en stel je voor hoe er vanuit je zitbotjes een stevige wortel naar beneden groeit, de aarde in. Stel het je maar helemaal voor!’ Stiekem keek Josh door haar oogharen naar de jonge man die voor haar zat. Het was toch bijzonder dat hij deed wat ze hem vroeg. Ze zag aan de energie om hem heen dat hij verbonden was met de oefening, met zijn innerlijke beweging. ‘Als je zo een tijdje met jezelf verbonden bent, via die stevige wortel in de aarde, dan neem je met je ademhaling telkens een beetje aarde energie mee omhoog via je voeten, je kuiten, je bovenbenen, je bekken, je onderbuik, tot aan je navel. Zo is je hele onderlichaam verbonden met de aarde. Dan zet je die verbinding op stand-by en ga je met je aandacht naar je hart. Vandaaruit open je zover je kunt en ga je langzaam via je keel, je gezicht, je derde oog naar je kruin en zet je die kruin open naar boven, naar de kosmos. Dat is je lichtverbinding. Je hoeft daar niets aan te doen, alleen rustig en zachtjes open zetten. Zo zit je nu, in je eigen lichaam, verbonden tussen de aarde en de kosmos en adem je rustig door.’
Josh hield even haar mond om David volop de gelegenheid te geven de oefening helemaal uit te voeren. De zware regen was overgegaan in een zacht maar intens gedruppel. ‘Dit is nu de staat van zijn van waaruit je contact kunt maken met de bezielde wereld. Hiermee kun je oefenen en experimenteren in je dagelijks leven. Op deze manier kun je antwoorden krijgen die je nodig hebt. Misschien kun je jezelf nu meteen een vraag stellen, eentje die je al een tijdje bij je draagt.’ Ze opende opnieuw haar ogen en zag dat David langzaam knikte. Ze sloot haar ogen weer en de stilte omringde hen, geduldig en verkennend.
Na een tijdje hoorde Josh aan het geschuifel op zijn stoel dat David zijn ogen open had. Ze opende de hare en zag dat er tranen in zijn ogen stonden. Ze glimlachte hem zachtjes toe. ‘Goh, mijn arme hoofd, wat een overuren draait die elke dag,’ fluisterde David voor zich uit. ‘Ik voel me zo vaak alleen, zelfs als ik in gezelschap ben en ik zoek de oplossing vooral door erover na te denken. Net heb ik ervaren dat ik helemaal niet alleen ben, maar dat IK er altijd ben en daardoor voelde ik me zo thuis dat ik niet kan geloven dat zoiets simpels zoveel waarde geeft.’ De verbazing was van David’s gezicht af te lezen over deze waarachtige ervaring met zijn ziel. Josh merkte hoe ze had gehoopt dat dit zou gebeuren en een warme vreugde stroomde door haar heen.
‘Zo begin je misschien te begrijpen hoe je Hoger Zelf werkt. Door jou heen. Met de middelen die in het intelligente universum ter beschikking staan én vanuit een vraag over de wilde wolf bij de volle maan,’ knipoogde ze, terwijl hij met de achterkant van zijn hand zijn tranen afveegde. Hij keek stil voor zich uit en dacht na. ‘Bedoel je dan dat Je Hoger Zelf hetzelfde is als wat je zei over de boodschap van de wolf, namelijk dat je door je wilde natuur te claimen je mee kunt trillen met de energieën in je leven?’ Wow, dit is een snelle leerling, dacht Josh opgewonden. ‘Ja, dat zou je zo best kunnen zeggen. Ik heb er nogal wat jaren over gedaan om die ervaring te begrijpen en ik merk dat je nu al het principe snapt. Je diepste wezen kent in wezen geen beperkingen. Natuurlijk zijn die er in het dagelijkse leven wel, talrijk en voortdurend. De kunst van het leven, laat ik zeggen, mijn leven, is dat ik aan mijn lot niets kan veranderen, maar aan de manier waarop ik met mijn lot omga, wél! Door mezelf constant zoveel mogelijk vrij te maken van mijn voorbestemde lot, zonder dat lot te willen veranderen, heb ik de loop van mijn leven veranderd. Ik heb mezelf in contact gebracht met mijn hogere frequenties en die frequenties toegepast op mijn wilde natuur. Ik BEN namelijk geen wolf, maar een mens met bewustzijn. Ik BEGRIJP echter wel een aantal kwaliteiten van een wolf, zodat ik die aan mijn eigen perceptie kan toevoegen en in verbinding kan brengen met mijn Hogere Zelf, mijn ziel zal ik maar zeggen. Daarnaast zijn er Lichtwezens die mij begeleiden vanuit de kosmos. Het zijn allemaal helpers die het beste met mij voor hebben om me te helpen mijn missie op aarde te volbrengen. Het is dus aan ons om het te kunnen en willen horen.’ Ze pauzeerde even om te kijken of David haar nog volgde. Hij knikte als teken om verder te gaan.
‘Ja, en wat dáár weer voor nodig is, is het ontwikkelen van je eigen kompas, je onderscheidingsvermogen. Want er zijn natuurlijk ook heel wat nep-helpers. De helpers die je ego voeden, die je onzekerheid misbruiken, die je van de regen in de drup helpen, de mind-fuckers, zal ik maar zeggen. Maar het leven leert je met vallen en opstaan je aardse lessen als je werkelijk wil weten wie je bent en waar je naar toe gaat. En dan, na veel lessen, merk je op dat je ineens in een andere werkelijkheid bent beland. De ruimte achter de tegenstellingen. De plek van waaruit je ineens begrijpt hoe alles met alles samenvalt. Van waaruit je kunt creëren omdat je je eigen licht, vuur of essentie, wat voor een woord je ook maar wil gebruiken, kent, begrijpt, liefhebt en niet meer loslaat. Dat betekent niet dat je zwevend door je leven gaat en geen moeilijkheden meer zult tegen komen. Het betekent alleen maar dat je jezelf gevonden hebt.’
Verbaasd over haar lange monoloog, klapte Josh haar laptop dicht en zag dat David haar met glanzende ogen aankeek. ‘Iets zegt me dat het nog heeeeel lang duurt voordat ik op die plek ben,’ klonk het teleurgesteld. Josh schoof haar stoel naar achteren. Er scheen inmiddels een aarzelende, late zonnestraal door de ramen. Waarschijnlijk sneller dan je denkt, dacht ze en hardop: ‘we houden het maar voor gezien vandaag, laten we een hapje gaan eten.’
Februari 2021